Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014


και τα παρίσια και οι δρόμοι
πάντα εκεί



Αναρωτιόταν αν και κατά πόσον η συζήτηση για τη στάση του Χάιντεγγερ απέναντι στον ναζισμό, για την αλληλογραφία του με τον Μαρκούζε ή η συζήτηση για την εκλογική νίκη του Χίτλερ και τη στάση της γερμανικής αριστεράς διέφεραν από τις συζητήσεις για το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, τα προπονητικά λάθη, για το αν το πέναλτι ήταν πέναλτι ή αν διέφεραν από τις συζητήσεις για τα γκομενικά των διασημοτήτων. Χώρισε η Μενεγάκη, χώρισε κι η Χάννα Άρεντ, σκεφτόταν. Η κατανάλωση είναι κατανάλωση, οι βεβαιότητες ταυτοποιούνται ωσαύτως, τα σούπερ μάρκετ έχουν προσφορές, τα βιβλιοπωλεία να δεις, από το ίντερνετ κατεβάζεις τα πάντα, οι άνθρωποι ξεχωρίζουν με την εμφάνισή τους, τις καταναλωτικές συνήθειές τους, τα στέκια τους, τις σελίδες που επισκέπτονται, οι γυναίκες φέρονται σαν γυναίκες κι οι άντρες κρατάνε το ρόλο τους, τα κινητά τηλέφωνα παρέχουν σε όλους δυνατότητες, γίνονται όλο και πιο έξυπνα, καθένας ελπίζει στη βελτίωση, όλοι πιστεύουν στην πρόοδο, να πεθυμάς θα πει να ετοιμάζεσαι για του είναι σου τις λησμονιές που θάρθουν, θα πει να την προβλέπεις την κάθε νοσταλγία που θα σε πιάσει όταν. 


Κοιτούσε από ψηλά τους άσκοπους διαβάτες. Τη θνήσκουσα νωχέλεια των οχημάτων. Την απόφαση την είχε πάρει. Αφού δεν το μπορούσε εκδοροσφαγέας, ποιητής. Έβγαλε το χαρτί κι έγραψε. 

Καημένη νοσταλγία, ρομαντσάρεις:
τα ίδια τρικ, τις ίδιες ενορμήσεις.
Αύριο πάλι πάνω μου θα ορμήσεις
και θα μυρίσεις γιασεμί και θα ρεφάρεις.


Για τους ποιητές και για τους εκδοροσφαγείς η ζωή είναι αλλιώς. Βλέπουν τον κόσμο εύκολο, φορές. Απλός παλμός. Ή πολλαπλός. Τον νιώθουν. Όσοι προσπαθούνε να τον εξηγήσουνε χάνονται στους λαβυρίνθους τους, λένε πως εξηγούν ν' αλλάξουν αλλά ό,τι αλλάζει αλλάζει ερήμην τους, τους κοροϊδεύει. Δεν τους ενδιαφέρει η υστεροφημία τους. Μονάχα τη θέση μη χάσουν. Η πρόοδός τους προϋποθέτει τη συντήρησή τους. Και πλάθουν έννοιες και σχέσεις εννοιών. Ενώ τα πράγματα είναι απλά. Στα εκδοροσφαγεία και στην ποίηση:


Στο Παρίσι είναι ένας δρόμος·
στο δρόμο είναι ένα σπίτι·
στό σπίτι είναι μια σκάλα·
στη σκάλα είναι μια κάμαρα·
στην κάμαρα είναι ένα τραπέζι·
πάνω στο τραπέζι, ένα σεμέν·
πάνω στο σεμέν, ένα κλουβί·
μέσα στο κλουβί είναι μια φωλιά·
μέσα στη φωλιά είναι ένα αβγό·
μέσα στο αβγό, ένα πουλί.

Το πουλί έριξε το αβγό·
το αβγό έριξε τη φωλιά·
η φωλιά έριξε το κλουβί·
το κλουβί έριξε το σεμέν·
το σεμέν έριξε το τραπέζι·
το τραπέζι έριξε την κάμαρα·
η κάμαρα έριξε τη σκάλα·
η σκάλα έριξε το σπίτι·
το σπίτι έριξε το δρόμο·
ο δρόμος έριξε το Παρίσι.

Παιδικό τραγουδάκι: Dans le Paris  
(Paul Eluard, Ποίηση ακούσια
και ποίηση εμπρόθετη)  
μτφ. Αχ. Κυριακίδη  
 [για την εισαγωγή στις ΧΟΡΕίΕΣ ΧώΡΩΝ]




       

       en.academic.ru



Εκεί 'ναι οι δρόμοι. Τα Παρίσια πάντα εκεί.
Μεταβολή· οι πεθυμιές στήνουν βιτρίνες.
Τι κι αν εστήσαν οδοφράγματα; Πες! τι;
Τις πεθυμιές ξεπροβοδίζουν οι σαγήνες.




4 σχόλια:

  1. σπουδαίο

    καλημέρα καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Προσπερνώ τη δευτερεύουσα παρατήρηση ότι η Άρεντ δεν χώρισε τον Χάιντεγγερ, αλλά ήταν η σωτηρία του (από τη γυναίκα ούτε ένα καλό δεν είδα, μα πίστεψέ με είναι η μόνη μου ελπίδα, κάπως έτσι δεν τραγουδάγαμε παλιά;), για να σταθώ στην συγκλονιιστικά αληθινή διαπίστωση περί κατανάλωσης των πάντων: φιλοσόφων επιφανειακά διαβασμένων, ζωγραφικής και ποίησης εύκολα φτιαγμένων (θυμάμαι μια φίλη που έγραφε ποιήματα θεωρώντας περιττό να διαβάζει Σεφέρη και ένας γνωστός μου είπε ότι σε μια ελληνική εκδήλωση στις Βρυξέλλες κάποιος νέος των γραμμάτων υποτίμησε τον Παπαδιαμάντη, εκεί στον Παπαδιαμάντη να δεις χειρόγραφο και άπειρες διορθώσεις στα ποιήματά του έκανε με το χέρι ο Σεφέρης). Μου αρέσει πολύ η γαλλική σου παιδεία, αγαπητέ μου, και το τραγουδάκι. Εγώ εδώ στη χώρα του Χάιντεγγερ ακούω από τον μικρό απλά γερμανικά παιδικά τραγουδάκια για τα χρώματα, το άσπρο του φούρναρη κ.ά. ωραία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι αν το γκρεμίσανε, το τείχος πάντα εκεί.
      Η Άρεντ χώρισε πολλάκις.
      Την παιδεία μού (μας) έδωσαν ελληνική.

      Διαγραφή